هر كاربر اينترنت حتماً از سرويس‌هاي نام دامنه يا دامين نيم سرور يا DNS استفاده كرده است، اگرچه بسياري چيزي در مورد آن نمي دانند. Domain Name Service يا DNS يكي از پروتكل‌هاي مورد استفاده در مجموعه استانداردهايي است كه براي تبادل داده بين رايانه ها در فضاي اينترنت و بسياري از شبكه هاي خصوصي استفاده مي‌شود و عموماً به عنوان پروتكل‌هاي TCP/IP شناخته مي‌شوند.
به زبان ساده كار DNS تبديل نام دامنه هاي آشنا -مثل google.com يا AsanRayan.com- به آدرس‌هاي IP است كه رايانه ها براي تشخيص هم روي شبكه استفاده مي‌كنند. رايانه ها و ديگر ابزارهاي متصل به شبكه اينترنت از يك آدرس IP براي مسيردهي درخواست شما به وب‌سايتي كه مي‌خواهيد به آن دست‌رسي پيدا كنيد استفاده مي‌كنند. اين كار مثل گرفتن شماره تلفن كسي است كه مي‌خواهيد با او تماس بگيريد. اگر سرويس DNS وجود نداشت شما مجبور بوديد يك دفترچه تماس داشته باشيد كه در آن براي هر دامنه اي كه ممكن است بخواهيد بازديد كنيد يك آدرس IP در آن يادداشت كنيد. در عوض شما به يك سرور نام دامنه متصل مي‌شويد كه اين دفترچه تلفن از قبل در آن به شكل يك پايگاه داده عظيم نگه داري مي‌شود و هر نام دامنه اي را به IPهايش منتسب مي‌كند.
وقتي كه به يك وب‌سايت متصل مي‌شويد يا ايميل مي فرستيد رايانه شما از يك سرور DNS براي پيدا كردن دامنه اي كه مي‌خواهيد استفاده مي‌كند. به اين كار Name Resolution گفته مي‌شود. اگر نام دامنه را درست وارد كرده باشيد سرور DNS آدرس IP مربوط به آن دامنه را پيدا مي‌كند و به رايانه شما بر مي‌گرداند. شما مي‌توانيد مستقيم آدرس IP دامنه مورد نظرتان را وارد كنيد و احتياجي به DNS نداشته باشيد اما اين كار چند مشكل دارد: حفظ كردن يك مجموعه اعداد آسان نيست؛ ممكن است IP يك وب‌سايت تغيير كند؛ و برخي وب‌سايت‌ها بيش از يك آدرس IP دارند.
اما رايانه شما از كجا مي‌فهمد بايد از چه سرور DNSي استفاده كند؟ معمولاً وقتي شما به شبكه وصل مي‌شويد مودم يا روتري كه به رايانه شما يك آدرس IP اختصاص مي‌دهد مجموعه اي از اطلاعات مهم پيكره بندي شبكه نيز به رايانه تان مي‌فرستد. يكي از اين اطلاعات يك يا چند سرور DNS است كه رايانه تان بايد براي ترجمه نام دامنه ها به آدزس‌هاي IP استفاده كند.